reposted

I posted this article in my other blog last april 2006. I really love this article. Let me share it with you even if its tagalog. One time i'll find time to translate it.

_______

naiinis akong makipagsiksikan sa mrt, so naupo ako sa isang bench sa station ng ayala mrt, umaasa na maluwag ang susunod na tren. asa ka pa, sigaw ng isip ko, eh rush hour ngayon. gaya ng nakagawian, wala akong pakialam sa lahat ng tao na nasa estasyon, kinuha ko ang "hope for the flowers" at itinuloy ang aking pagbabasa.
pagkalipas ng ilang saglit, naramdaman ko na may tumabi sa akin, pero kagaya ng dati, hindi ko iyon binigyan ng pansin, marahil isa rin siya sa mga katulad ko na ayaw makipagsiksikan.

mayamaya, nagsalita na siya.

"you still love reading books huh"

muli, hindi ko iyon binigyan ng pansin, masyado akong abala sa aking pagbabasa para bigyan ng pansin ang taong katabi, at isa pa naisip ko na baka pick-up line lang yun ng isang taong gustong makipagkilala. hehehehehe, umiral na naman ang pagiging snob ng lola.

muli siyang nagsalita.

"you're really a snob, hanggang ngayon"

opps, teka, parang kilala nya ako. matapos kong maiangat ang aking mukha, isang familiar na mukha ang aking nasilayan.

"hey jack, sorry, i've been busy with what im reading"

"i can see that. so how are you doing now?"

"im fine, busy with work?"

"oh, i see. still single? you look great now"

"thanks, yeah im still single, so what brought you here in makati?"

"finishing some business details"

"ah ok, i got to go now, nice meeting you again, jack. bye"

at pagkatapos nun, nakipagsiksikan na ako papasok ng tren. halos pitong taon na rin ang nakaraan ng huli ko siyang makita. halos wala pa rin siyang pinagbago, hindi nakikita ang marka ng pagtanda.

nakita ko na lang ang aking sarili na nagtatanong, "single pa rin siya kagaya ko hanggang ngayon?"

"hmmmm, bakit siya nagcommute?" muling tanong ng isip ko.

nawalan na ako ng balita tungkol sa kanya pagkatapos ng huli naming pag-uusap.

naalala ko tuloy....

"so is this all the you really want?" sabi nya.

"you have to understand, from the start you know what are my priorities."

"your family again. i heard that several times, ginagawa mo na lang scapegoat yun eh"

"look, from the start, i made my self clear. dont make me chose now. all im asking you is to give more time, my family still needs me."

"fine, what do you want me to do? understand you? again, gosh, its been 5 years now, i getting tired of all your reasoning."

"look, listen to me first"

"listen? i've been listening for long, will you listen to me now?"

"look..."

"hey, stop it, i'll chose for you. i'll make it easy for you"

tumayo siya at iniwan akong nag-iisa. mula nuon, hindi ko na siya nakausap. ang huling balita ko, lumipad na raw papuntang canada.

pagkatapos ng insidenteng iyon, isang araw, i got a message from unknown number. pero di kagaya ng dati, binigyan ng panahon na sagutin ang message galing sa number na di familiar sa akin. nalaman ko na si jack pala yun. nakuha nya ang number ko sa isang dating kaibigan.

"could we meet and talk, for old times sake?" ang sabi nya.

"for old times sake huh?? im busy."

"ok, i'll adjust to your sched."

"text me later, im bound for singapore tomorrow. i'd be staying there for a couple of month."

"ok, till then. see you when i see you"

bakit kaya biglang gusto nya akong makausap? for old times sake? para ano pa, we both moved on na. pero "both" nga kaya? pano kung siya hindi pa? common, tagal na panahon na yun, di ko na dapat iniisip yun.

pagkaraan ng dalawang buwan...

"hey, jack here, free tonight?"

...........


"hey, jas, would you like to come with us for lunch?" tawag sa akin ng officemate ko.

"sure" ang sagot ko, malayo na naman pala ang narating ng isip ko. :-)